Δεν ξέρεις ποιον να λατρέψεις.
Ποιον να μισήσεις.
Μια δύσμορφη συμμορία.
Ο ένας διατυμπανίζει τα κατορθώματα
ενός κουρελή, δεμένος σφιχτά με τους
ξεπεσμένους.
Ο άλλος με το δόγμα ζαλωμένος,
τραβά τον ανήφορο.
Άγνωστο τι γυρεύει.
Ο τρίτος τρέμει απο το συγκρυο,
μην έρθει η ώρα να τραβήξει από την φαρέτρα,
ιστορίες του χτες σήμερα.
Εσυ στητός καμαρωτός,
στην ίδια στοά που κυνήγαγες
την αντίστροφη ροή στη φλέβα.
Τα φίδια φύλακες τώρα.
Στο τόπο τους εσύ παρείσακτος
στιγμιαία διακόπτεις την πορεία.
Το θόλο φεγγαρι αμνιακός ασκός.
Γυρεύεις το αύριο στο σήμερα.
Το χτες στο ποτέ.
Το τώρα στο τώρα.
Κίνησε ποικιλόμορφα.
Εγκεφαλικά.
Μόνιμα οριακά.
Το πλωτό καντήλι σε γυρνάει στις μέρες του ζόφου.
Μονο για μια στιγμή.
Απορείς.
Ο θεός ήλιος σου χαριζει απλόχερα
το επόμενο βήμα.
Από τα αρχαία ορυχεία χαμένες ψυχές ξεπροβάλλουν.
Σε αγγαλιαζουν.
Πορεύεστε.
Μην πενθείς.
Να ανασαίνεις.
Οδηγός σου ο πόθος.
Σε ένα δρόμο τυφλό χωρίς μάνα μπροστά
ταλαντεύεσαι.
Μια ατόφια φωνή σου θυμίζει ξανά.
“Μονάχος τον δρόμο τραβάς”