Όταν γεύεσαι την ομίχλη
Όλα τα προγνωστικά είναι εναντίον σου, μια μικρή αμφιβολία σιγά σιγά αρχίζει να μεγαλώνει, η βροχή που εδώ και ώρα έχει ποτίσει το προστατευτικό περίβλημα της ψυχής σου, έχει βρει δίοδο από τους ανοιχτούς πόρους,και τροφοδοτεί όλα όσα είναι ικανά να σε αποπροσανατολίσουν από τον στόχο, ο δρόμος μπροστά σου έχει αρχίσει και κλείνει από την πίεση της επικείμενης αποτυχίας, σε περιβάλουν λεύκες, πλάτανοι, και πεύκα και όμως δεν μπορείς να αναπνεύσεις, η ομίχλη με βία εισβάλλει στο χώρο σου,την ίδια στιγμή όμως θυμάσαι πώς εσύ είσαι ο επισκέπτης. Ανασαίνεις την σιωπή που γαλήνια στροβιλίζεται γύρω σου, αρχίζεις μελωδικά να κίνησε στο φιλόξενο πλέον μονοπάτι. Χωρίς να το καταλάβεις έχεις περάσει μέσα από το πυκνό σύννεφο που πριν λίγο σου έκοβε την ανάσα, και αγκαλιάζεις την κορυφή. Κανείς δεν μπορεί να βαφτίσει το γήινο πέρασμα σου αποτυχία.