Στο πεδίο της υπέργειας βοής ταλαντεύεσαι
σαν αρχαία αιχμηρή θεραπεία,
για θνητούς ψυχοασκους.
Απορείς μπροστά στο απόκοσμο τοπίο.
Κορμιά ρημαγμένα
Ζωές σακατεμένες.
Μανάδες θρηνούν.
Παιδιά αφημένα σε ανελέητο πόνο.
Δεν παραδίνονται,παλεύουν.
Να ξεχάσουν.
Να γελάσουν.
Να ακουμπήσουν μια φορά το ουράνιο τόξο.
Και εσύ μέσα στο κασμιρενιο σου κοστούμι,
γυρεύεις τον χρυσοσκαλιστο αναπτήρα
για να ανάψεις το μαονενιο σου τσιμπούκι.
Θες να κλέψεις άλλη μια μέρα.
Να πνίξεις άλλο ένα γέλιο.
Να καταστρέψεις άλλη μια αγάπη.
Ο καπνός σου βρωμάει.
Η σάρκα σου ζέχνει.
Η αυλικοί σου ζητωκαυχαζουν.
Μα θα έρθει η ώρα,
οι καμπάνες θα ηχήσουν.
Οι παράδοξες μέρες θα λήξουν.
Τα παιδιά θα αρπαξουνε πισω,
οσα τους κλεβεις.
Φωτιες θα αναψουν και πανω
απο σαπια κουφαρια την ιστορια θα λενε.
