Ξύλινες σφεντόνες.

Έσπασαν τον αλυσο τα σκυλιά,
τα αγρίμια αλυχτανε.
Πίσω τους στέκουν αφεντικά,
με μίσος τα μπολιάζουν.
Σάλια απ’τα δόντια στάζουνε,
την λύσσα τους προδίνουν.
Πιάνουν στο δόκανο αίγαγρο,
τα σωθικά του σχίζουν.
Τρώνε τα πόδια,
την ουρά.
Τα έντερα τα γλύφουν.
Μα σαν φανούν τα αφεντικά,
μολύβι τα κερνάνε.
Κρατάνε το ένα,
το παλιό.
Το πιο πιστό στο μίσος.
Με μια κλωτσιά το στέλνουνε,
να μπει μες στο λαγούμι.
Σαν βγει από εκεί το χάραμα,
κανείς δεν το γνωρίζει.
Έχει σημάδια στο κορμί,
τα μάτια θα του λείπουν,
θα έχει χάσει την λαλιά.
Ψοφίμι θα μυρίζει.
Κάτω συνάντησε.
Παιδιά.
Μάνες.
Και τρομαγμένους.