Μολος.

Αρε μάνα κρενει το βουνό,
μα το ποτάμι κλαίει.
Μονη το υποζύγιο τραβάς,
ο Ατλας σε στηρίζει.

Ένα χαμόγελο χάσκει,
για να θυμίζει στην νύχτα,
πως η μέρα θα ρθει.

Τίποτα δεν θα ειναι ξανά το ίδιο,
όμως εμείς εδώ.
Να υπομένουμε.

Άλλες φορές χαρές.
Άλλες λύπες.
Με το ίδιο πρόσωπο,
τα ίδια ροζιασμένα χεριά.

Με την αγάπη στα χείλη.
Η καρδιά μας πονά.

Ζευλωνει το αγκίστρι όταν την σάρκα τρυπά.
Για να δει αν το κορμί παλεται.
Σκουριάζει το αγκίστρι στην παλιά μας πληγή,
γιατί το αίμα βαλτώνει.

Μια ανάσα ακόμη ζήτω,
για να δείξω στο χάρο πως εδω παραμένω.

Να με νικήσει κάνεις δεν μπορεί.

Τον ζυγό μου εγώ μονάχος τραβώ,
με μια θλίψη τυφλή,
που παντού με χτυπάει.

Μην τα κλείνεις τα μάτια την νύχτα.
Το πρωί θα σε βρει ζωντανό.
Μην τα κλείνεις τα μάτια την νύχτα.
Μονάχος παραμένεις εδώ.
Μην τα κλείνεις τα μάτια την νύχτα.
Μια αυγή θα ‘ρθω να σε βρω.