Ενα σπασμένο οστό στον ταρσό.
Ένας υμένας σχισμένος.
Μια τρυπά στον θώρακα.
Με μπαλώματα και αλευρόκολλα,
δεν γιατρεύονται.
Σου συνθλίβεις τα οστά της λεκάνης,
για να δουν πόσο αντέχεις.
Ένα φως από πάγο,
τον Ατλα θερμαίνει.
Στον επόμενο τόνο,
στον Καιάδα βοσκάνε,
τα αναγκαία κοπάδια.
Μες στο βαρέλι εν’πλω,
ελπίδες στραγγίζεις.
για να μπορέσεις να αντέξεις,
ένα όνειρο ακόμη.
Στο πολυάγκιστρο έχεις.
Μια μαύρη τουλίπα.
Ενα κυκλάμινο μωβ.
Έναν άηχο φθογγο.
Αλιεύεις εικόνες.
Εγκαταλείπεις κανόνες.
Το απόλυτο χρώμα σε κλέβει.
ΕΤΙΚΕΤΕΣ