Ανοίγεις στιγμιαία τον χάρτη για να θυμηθείς την πορεία και να συνεχίσεις. Βλέπεις λόφους γεμάτους σκουπίδια περπατάς παράλληλα η μυρωδιά πολλές φορές σε πνίγει τα βράδια. Αντικρίζεις τον λόφο των ξωτικών έχουν για τροφή το ένα το άλλο,περνανε δίπλα σου ακρωτηριασμένα, παλεύουν να σε αγγίξουν, να σε καθηλώσουν. Περιφέρονται σε αυτή την υπέροχη πόλη. Για τους αλλους. Με μια απόλυτα συγχρονισμένη κίνηση ο στερνοκλειστομαστοειδης στρεφει τον αυχένα σε μια μοναδική θέση, αντίκρυ στο θεόσταλτο φεγγάρι. Τα βλέφαρα πέφτουν βαριά, ένα κορμί κατρακυλά από τον λόφο του ξεπεσμένου βασιλιά και με ένα βαρύ γδούπο σταματά στον σαπισμένο έβενο. Οι δακρυγόνοι αδένες παίζουν μουσική επαναφοράς στον άυλο χάρτη, τον καταχωνιάζεις χωρίς να χαράξεις την συνεχεία της πορείας και ξεκινάς. Ένας αόρατος μίτος σε οδηγεί, περνά από πευκόφυτα δάση, στα δεξιά ο ήχος από το ποτάμι επαναφέρει την ροη του αίματος προς την καρδία. Γοργά διασχίζεις το υπέροχο ομιχλώδες τοπίο, στο βάθος διακρίνεις την φιγούρα της αιώνιας βασίλισσας σε καλεί να μοιραστείτε το θαύμα της ζωής. Πίσω της ο αγέρωχος ιχνηλάτης, σκύβεις του φιλάς τα πόδια σαν ένδειξη σεβασμού και συνεχίζεις. Η φωνή ενός μακρινού συνδιαβατη σε καλεί να χορέψεις στον εσωτερικό σου ρυθμό υπο τους ήχους του κιρκάδιου ρυθμού. Αγκαλιάζεις μέσα στο απόλυτο σκοτάδι το γεμάτο αγάπη πληγωμένο κορμί. Συνεχίζεις το αιώνιο ταξίδι του συναισθηματικού πάρε δώσε.
