Ανεβαίνεις τον λόφο ασθμαίνοντας,
το πολύμορφο μπουλούκι μπροστά σου καλπάζει.
Άλλος για την νίκη, άλλος για την επιβίωση
Και η μικρότερη για την δόξα.
Βγαίνοντας στην κορυφή
ορκίζεσαι πως είναι το τελευταίο κομμάτι.
Δεν θυμάσαι ποιος είναι ο λόγος,
συχνά αναρωτιέσαι το γιατί, σχεδόν ποτέ
δεν παίρνεις μια σαφή απάντηση.
Κλείνεις τα μάτια και οι εικόνες αρχίζουν να αρχειοθετούνται
στο αριστερό ημισφαίριο.
Ο ήχος του ηλεκτρικού που ανεβαίνει βόρεια
Και η μυρωδιά από το φρεσκοκομμένο χορτάρι σου
Θυμίζουν την πρόωρη άδοξη δόξα που σε στοιχειώνει,
καρτερώντας να σε αναστήσει.
Εξερευνείς όλες τις γωνίες αυτής της δύσμορφης πόλης,
πιστός στο ραντεβού σου γίνεσαι ένα με το τίποτα που
σε περιστοιχίζει, περιπλανιέσαι΄ είναι πολύ νωρίς να πάρεις το βαγόνι της
επιστροφής και πολύ αργά για να αλίευσης μια συγκροτημένη σκέψη.
Ορκίζεσαι πως είναι το τελευταίο κομμάτι.
Το σώμα δεν υπακούει το νου.
Η σκέψη δεν συμβαδίζει με την θέληση
Η παιχνιδιάρα άρνηση διεκδικεί την θέση της.
Ανασύρεις από τον κοπιασμενο σου αυχένα μια τελευταία
ανάσα πριν την τελευταία, συνεχίζεις.
Έχεις παψει να ορκίζεσαι.
Έχεις παψει να μετράς.
Έχεις λίγο ακόμη.